Opowiadanie Marty500 - `Luna`.

Marty500

Czekam na krytykę. Będę starała się wrzucić coś dość często.

Prolog
Profesor Nowak zapukała do przedziału dyrektora.
- Proszę! - usłyszała. Weszła do miejsca, które w niczym nie przypominało miejsca w pociągu. Wszystko było wyciszone za pomocą magii. Ściany były niebieskie, a meble - przeźroczyste. Za biurkiem, na którym stało olbrzymie radio, siedział około czterdziesto letni mężczyzna.
- Kwadracie, mam listę uczniów. Do pierwszych trzydziestu trzeba wysłać smoki, a do następnych dziesięciu musi ktoś pójść. - powiedziała szybko.
- Dziękuje ci Aneto. Wiesz, że mogłem to sam pogrupować? - uśmiechnął się.
- Wolałam to zrobić sama. Przecież masz dużo pracy. Ja bym nie umiała rządzić tą szkołą. A poza tym... - kobieta zniżyła głos.
- Dajmy spokój. Napijesz się? - zapytał.
- Oczywiście! - rozluźniła się.

Rozdział I
Był jasny, lipcowy poranek. Paulina wybiegła z mieszkania. ``Wystrzeliła`` w stronę pobliskiego bloku. Kiedy weszła do klatki, wspięła się na trzecię piętro i zapukała w brązowe, drewniane dzwi. Otworzyła jej mała, czarnowłosa dziewczynka.
- Cześć Paula! -malutka rzuciła się jej na szyje.
- Hej Ola. Mogłabyś ze mnie zejść? Jest Laura? - wydusiła
- Tak. Z Martyną! Luuu!!! - zawołała w głąb przedpokoju. Po chwili przy dzwiach pojawiły się dwie roześmiane nastolatki. Jedna, wyższa 15 latka z zielonymi włosami, dostała czkawki. Druga, niska i odrobinę poważniejsza, powiedziała:
- Cześć. To co, idziemy?
- Okej.
Chwile później stały koło gimnazjum nr. 4, przeglądając listę ludzi, którzy się do niego dostały.
- Nas tu nie ma! - krzyknęła Laura
- Ale składałyśmy papiery jeszcze w piekiełku, prawda? Jedźmy tam. - uśmiechnęła się Paula.
Pół godziny po tym wydarzeniu dziewczyny stały pod gimnazjum numer 666, zwanym potocznie piekiełkiem.
- Tutaj też nie jesteśmy zapisane... - jęknęły Paulina i Laura. Martyna śmiała się pod nosem.
- Nie mówcie o niczym rodzicom, przynajmniej na razie. Jeszcze dziś się przekonacie!Pa! - krzyknęła zielonowłosa i odbiegła.
- Ale... o co chodzi! - krzyczały za nią młodsze koleżanki. Westchnęły. Były przyzwyczajone do dziwnych zachowań i nakazów przyjaciółki.
- To co... Zabieramy Olkę na lody? - spytała Paulina
- Jasne - zamyśliła się Laura.

Misia

Są błędy stylistyczne, zarówno prolog jak i rozdział powinny być dłuższe. I jakieś takie...
Mam nadzieję, że się nie obrazisz.

Marty500

Spoko. Dopiero się uczę pisać. Ostatnio nie miałam weny, niedługo wrzucę dłuższy rozdział.

Misia

Ja ostatnio też nie mam. Ale PLANUJĘ coś napisać.